De vlakte van Lasithi is één van de hoogst gelegen bewoonde hoogvlaktes van Griekenland. Vandaag zijn we daar op bezoek geweest bij Christine en Vassilis. Zij runnen daar een goed restaurant en een pension en we hadden adviezen nodig over grootse plannen waarover we binnenkort meer kunnen gaan communiceren.
Maar wat ik nú wilde vertellen is dat we onder de indruk waren van de enorme grootsheid, eenzaamheid én kou waarin deze mensen leven. Op maar een uur afstand autorijden over een slingerende bergweg kom je in een andere wereld. Wij leven dicht bij de kust (zo'n 10 kilometer van het strand) in een gematigd klimaat en in een gezellige omgeving die zich steeds meer in Kerstsferen tooit. Maar daarboven in de bergen kom je bijna geen mens tegen, vriest het en staren de witte wolkenkrabbers je in diepe stilte aan. Winter, echt winter is het daar. Binnen werden we natuurlijk weer allerhartelijkst en uiteraard met een gedekte tafel ontvangen. Varkensvlees van het eigen varken.Twee katten, een hond, de demente oma, een nicht en de zoon Philip schoven ook aan. In de haard lag een enorm blok hout te gloeien. En een uitzicht zoals op de foto. Gezellig. Het was voor iedereen fijn om weer eens bij te praten over privé-zaken en bedrijfsmatige dingen. Zowel bij ons als bij hen lopen die dingen behoorlijk in elkaar over.
Toen we weer in de auto stapten om naar het wereldse Kritsa af te dalen, waren we niet jaloers op onze vrienden. Je moet het maar kunnen. Zo eenzaam met de natuur leven en wachten tot de toeristen weer komen. Want in hun dorp Marmaketto woont nog maar één oude man. De rest is dood of weggetrokken...