Anastasia is dood. Ze was waarschijnlijk 95. De familie weet niet precies hoe oud ze was. Ze dateert nog van een tijd waarin de geboorte niet schriftelijk werd vastgelegd. Anastasia was onze buurvrouw.

Niet onze directe buurvrouw, dat is Irini en die is gelukkig nog springlevend.
Anastasia liep 's middags nog haar gebruikelijke rondje door het dorp. Mager tot op het bot, beetje verwaarloosd, altijd op zoek naar een praatje. Ze leefde alleen in een bouwvallig huisje en haar familie ondersteunde haar het laatste jaar omdat ze wat dement werd. Gisteravond ging ze op haar bed liggen en ze vertrok. Een voltooid leven. Vanmiddag wordt ze begraven. Dat gebeurt hier altijd al na één dag. 
De dood van Anastasia doet ons meer dan we dachten. Ze is iconisch voor een eenvoudige generatie die langzaam verdwijnt, Ze was iedere dag belangstellend. Iedere dag dezelfde vraag als we weggingen: που πάσ σε; Waar ga je naar toe? Iedere dag de grap van de dag καλημερα ολημερα. Zoiets als 'goedesmorgens'.

Als zoiets iedere dag een mooi momentje voor je oplevert, is het plotseling dood-stil als we langs haar tuintje lopen. Dat voelt heel koud. Het ís vandaag ook koud, grijs en nat. Daar hield ze absoluut niet van. We wensen Anastasia καλό ταξίδι, goede reis.