Jannis was 16 jaar en is dood gebloed. Samen met opa was hij in de tuin aan het werk. Een frees heeft hem bij zijn benen gegrepen.
Ons dorp Kroustas was in shock. Alle ondernemingen, ook restaurants, sloten hun deuren voor drie dagen rouw. Opa dreigde zich van het leven te beroven omdat hij de verantwoordelijkheid niet kon dragen.
De dag na zijn sterven werd Jannis begraven. Er was een menigte van meer dan duizend mensen op komen dagen. In de kerk, op het kerkplein en in de straten er omheen stond een zwijgende massa. De luidsprekers van de kerk schalden de gezangen en gebeden van de standaard orthodoxe begrafenismis door het doodstille dorp. Kinderen, schooljongens, buren, familie, werkelijk iedereen was er. De rillingen gingen je door het lijf.
Nu 40 dagen later stond iedereen daar weer. Voor de herinneringsmis. Voor deze gelegendheid was het een extra plechtige mis, met maar liefst zes priesters en de bisschop.
Door daar met z’n allen weer samen letterlijk bij stil te staan, overspoeld door de eindeloze en meeslepende gezangen en gebeden, hopen we samen op de hemel voor Jannis.
De rol van de kerk is op zo’n moment verpletterend. Het is niet meer dan een ritueel. Maar omdat werkelijk iedereen tijdens het woordenloos ritueel elkaar in de gaten houdt, vasthoudt, bemoedigt, troost, toeknikt gaat er een enorme kracht vanuit.
Wij kenden Jannis als de broer van Kostis die bij ons wel eens optreedt als muzikant en zanger. Kostis heeft nu een baard. Mannen laten hun baard staan als er een dierbaar iemand is overleden. Kostis was totaal van de wereld bij de begrafenis. Maar nu (40 dagen later) kon iedereen zien dat hij er weer ‘was’. Samen met een grote groep jongens verzorgde hij de tafels op het dorpsplein waar iedereen na de mis kon aanschuiven. En ook opa leek het leven weer opgepakt te hebben…
De dood van een jongen van zestien blijft een wond in het dorp. Als betrekkelijke nieuwkomers hebben we dit drama samen met de dorpelingen mogen doorleven. Je kijkt elkaar daarna toch anders in de (natte) ogen.
