Nikolaos loopt iedere dag druk telefonerend door het dorp Kritsa. Hij heeft niemand aan de lijn. Maar dat is zijn maniertje om indruk te maken. Nikolaos heeft wat wij noemen ‘een verstandelijke beperking’.
Hier heet dat iemand met special needs. Nikolaos wandelt onophoudelijk op en neer, krijgt van iedereen wat te drinken, is overal welkom, maakt een praatje van niks en stevent dan weer het dorp uit richting zijn ouderlijk huis. Nikolaos hoort er helemaal bij.
In het dorp Kroustas zie je overdag een heel bejaardentehuis buiten zitten. Op de hoek van de straat, voor de kroeg, op een bankje. Tot ver in de negentig sjokken ze met de rollator naar hun stek om hun dagelijks vertiertje op te zoeken. Met prachtige koppen en zelfverzekerd becommentariëren ze de wereld en de voorbijganger. Ze horen er allemaal bij. Iedereen let een beetje op ze. In de kroeg staat een beker koffie klaar. En vaak vallen ze daar ook in slaap.
Misschien zou Nikolaos eigenlijk professioneel gestimuleerd moeten worden in een ‘instituut’ en zouden die oude mensen beter af zijn in een centraal verwarmd tehuis. Maar ik weet honderd procent zeker dat zij dat heel anders zien.
(Rechts zit Jacques.In de kroeg van Kroustas. Ook een oude man, net als ik. Maar niet zó oud).
