Eind maart van dit jaar publiceerden wij een column van één van onze docenten, Paul van Tongeren, met als titel: ‘Het uur van de waarheid’. We stonden aan het begin van de corona-crisis en iedereen werd bang.
Paul betoogde in die column heel treffend en overtuigend dat de tijd voor alleen maar ‘praatjes’ over de waarheid voorbij was. Het kwam er nu vooral ook op aan om te handelen naar de waarheid. Nu leven. Nu doen. Niet later.
Paul van Tongeren: ‘De corona-crisis kan misschien duidelijk maken dat wij voortdurend op beide wegen tegelijk staan: niet alleen op de weg van de ware kennis (hoezeer die ons ook zal moeten helpen om de crisis te overwinnen), maar ook op de weg van een leven in waar-achtigheid, waarin we aanvaarden dat we niet alles onder controle hebben, en waarin we onze onzekerheid, onze fragiliteit, onze sterfelijkheid onder ogen zien’.
Wij vonden dat indringende en mooie woorden en hebben dat gevoel van ‘leven in waarachtigheid’ ook ervaren. Op alle fronten.
Alles werd intenser. De vogels zongen harder, de lente was uitbundiger, de sneeuw bleef langer liggen op de bergtoppen, de muziek van de lijdensweek voor Pasen kwam vele malen harder binnen en de stilte was nog nooit zo stil.
Maar ook verbintenissen met mensen werden intenser én waarachtiger. Het is niet bepaald gemakkelijk om waarachtig te zijn. Je moet weten wat je vindt van de dingen en van de mensen. Niet geleid en aangejaagd door de waan van de dag maar als een resultante van vele goede en slechte ervaringen die je in je verleden hebt opgedaan. Daar moet je dus ook ouder voor worden. Althans zo gaat het bij ons. En het bevalt uitstekend!
Want het was een warm bad. Nog nooit hebben we met zoveel mensen zo ongeremd empathisch en wederzijds echt geïnteresseerd contact gehad als de afgelopen weken.
Maar ook eerlijker. Zonder reserve. Er leek geen tijd meer voor flauwe praatjes en al helemaal niet voor verkooppraatjes. En er was in onze hoofden geen ruimte meer om ‘commercieel of sociaal wenselijk’ te reageren op belastende praatjes. Dat laatste kostte ons een vriendschap en ook sommige deelnemers hebben dat moeten ervaren, in de vorm van standvastige en rechtlijnige antwoorden op hun vileine verzoeken in crisistijd.
Maar…het gaat weer kantelen. Er komt een eind aan de crisis, zo lijkt het. We merken dat ‘het uur van nu’ weer langzaam plaats gaat maken voor de toekomst waarin alles beter wordt. Morgen wird alles besser. Het nu staat weer in het teken van het voorbereiden van een beter morgen. Buiten is het rumoerig geworden. De bloemen zijn verdord door een korte hittegolf. We blijven maar binnen, bij de airco, want het is zo warm buiten. Bij de NOS is het alternatieve Songfestival weer onderwerp nummer 1. Alles wordt weer gewoon.
Hebben we iets geleerd? Geen idee of ‘de mensen’ of ‘de wereld’ iets geleerd hebben. Maar wij laten ons niet meer van ons pad van waarachtigheid verjagen. Zeggen we nu…...
Oprecht zijn jegens vriend en vijand voelt best goed. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Foto: Jacques bij de Baai van Bálos op West-Kreta