Het is zó stil. Zo stil is het in ons leven nog nooit geweest. Op Villa Dio Petres is geen gast meer te bekennen. Aan het strand zwem ik als enige. In de bergen kom je geen mens meer tegen. Natuurlijk is de reden van die stilte verontrustend. De corona-crisis vreet aan je.
Maar het gaat nu ook wennen. Gewoon omdat het te lang gaat duren. Je kunt je er domweg niet blijvend zorgen over maken. Daar word je gek van. En we hebben er binnen onze mogelijkheden ook alles aan gedaan om het Griekse hotelbedrijf en de Nederlandse Academie overeind te houden.
Maar het word nu ook stiller in mijn hoofd. En dat komt door de ‘warme hulp’ die we hebben gehad van heel veel gasten en docenten. Steun in de rug. Emotioneel maar ook recht voor zijn raap in de portemonnee. Dat is zo geweldig! Dan glijdt er een gevoel van gelatenheid over me heen.
Vanaf dat moment is de stilte van Kreta niet beklemmend meer. Samen zwerven met de honden Dikkie en Pietje door de bergen, door een stilte die zalvend is voor de ziel. Niet meer piekeren. Gewoon lopen. Ik ben blij dat ik dat weer kan.
