Je komt voor nieuwe uitdagingen te staan, zullen we maar zeggen, als je op Kreta woont. Bijna hebben de schapen weer onze tuin leeg gevreten. Daar is weinig romantisch aan als het voor de zoveelste keer gebeurt.

Een jaar geleden

Een jaar geleden was het zelfs een plaag omdat een kudde niet meer van ons terrein te verwijderen was. Toen vraten ze niet alleen alle planten op (van geraniums tot de druivenranken) maar scheten ze ook alle terrassen onder. Zakken vol! Het stinkt dan een uur in de wind. Letterlijk. En het gebeurde altijd midden in de nacht.
Omdat er geen herder bij was, trokken we van leer tegen de enige herder die wij kenden in het nabije dorp Kroustas: Miltos.
Miltos is een heel goeie aardige knaap. Maar die wist van niks, baalde dat we hem daarop aanspraken en beweerde dat de kudde van ‘de zoon van Maria’ was.
Op naar Maria (de voormalige restauranthoudster voor degenen die Kroustas inmiddels kennen). ‘Hoeveel geiten zijn het? Met één grote leider-geit?’. Ja. ‘Nou dan moet ik onze Yorgos bellen, want die heeft ze daar los laten lopen’. Even later werd de kudde door die Yorgos opgehaald en werd ons gevraagd wat de schade was. Niks natuurlijk, laat maar, kan gebeuren. Je wilt de sfeer goed houden.
De ouderen in het dorp spraken er schande van. Bij een kudde hoort een herder. Zomaar los laten lopen doe je niet.

Opnieuw

Na Pasen (2 mei) zullen de schapen in cohorten naar boven gaan, de berg op. En tot die tijd zullen ze soms nog bij ons onder langs komen, werd ons verteld door de herder. En ze zouden goed opletten! Dat hopen we maar want we zijn de tuinen, potplanten en perken in orde aan het maken.
Toch was het de laatste dagen wéér raak. Bijna 50 schapen banjerden om de haverklap rondom ons erf, op zoek naar sappig voedsel. Want het is warm en droog. Ze laten zich met geschreeuw wel enigszins wegjagen (φυγε, φυγε!, vort, vort!, en soms met een steentje erbij), maar als je naar binnen gaat, draait de hele kudde zich doodleuk weer om, om de maaltijd voort te zetten. 


Miltos

Vandaag verscheen er plotseling een herder bij die kudde: Miltos! 
Tot zijn schrik benaderden we hem met de klacht over de overlast. Ontdaan stotterde hij Συγνώμη Συγνώμη, sorry, sorry. Maar hij wist dat hij daar niet mee weg kwam en stoof naar huis om voor ons een prachtige Kretenzische Graviera kaas te halen. Dat is dan weer mooi. Vergeven en vergeten!
En we zullen er toch aan moeten geloven het terrein te gaan omheinen. Romantiek kent zijn grenzen!

kaas