Op de radio en op internet golft een eindeloze stroom aan berichten binnen over de vreselijke oorlog.
Buiten vriest het en ligt er sneeuw tot net boven Kritsa. Op 13 maart! Idioot.
Nog nooit heb ik de sneeuw ‘plichtmatig’ als nieuwsfeit gefotografeerd. Het is plotseling moeilijk geworden om de schoonheid van sneeuwbergen te waarderen, Het hoofd zit zó vol van oorlogsellende dat sneeuw nu een ongewenste bezoeker lijkt te zijn. Nat en koud.
Laat ik me nou meeslepen? Stel ik me aan? Wat hebben ‘wij’ nou meegemaakt?
Nou ja, twee jaar corona-ellende heeft iedereen geraakt. Ons ook; mentaal en zakelijk. Het dagelijkse oorlogsverdriet dat via de media tot je komt, raakt nu des te meer omdat we nog wankel op de benen staan na 2 jaar corona-isolatie.
Hoe moet je daarmee omgaan? Wat kan de filosofie ons nu leren? Bij mij kwam Etty Hillesum boven drijven. Zij heeft de ultieme ellende tot in haar dood moeten meemaken. Daar is onze zorg natuurlijk niks bij. Maar toch; zij geeft het goede voorbeeld als ze zegt:
‘Heb je een innerlijk leven, dan maakt het niet uit aan welke kant van de tralies je je bevindt. Je moet het leven niet willen bedwingen. Niet tégen het leven vechten, maar vóór het leven vechten. Ja zeggen tegen het leven'.
Wij kijken uit naar de eerste gasten in april!