Iedere filosofieweek is anders. Andere gasten. Een andere docent. Andere chemie.
De laatste week met Frits de Lange leverde weer alle mogelijke emoties op. Na een pittig college over Simone Weil, een moment van aangrijpende levensverhalen, een spannend contact met het (zieke) thuisfront of een ongemakkelijk en onbedoeld incidentje, volgt er vaak stilte. Ingetogenheid. Piekeren.
Maar die momenten worden net zo makkelijk opgevolgd door daverende lachsalvo’s, gekkigheid en warme omhelzingen. Het hoort er allemaal bij. Althans als de omgeving veilig is en de inhoud van de week er écht toe doet.
Als de inhoud, het gebodene van Frits, je beroert, laat wankelen en struikelen, je verdiept en uiteindelijk tot nieuwe inzichten brengt, dan is zo'n week wat ons betreft geslaagd. Een transformatie kan niet zonder emoties.
