De gong. Het ding hing ooit in mijn ouderlijk huis in Eindhoven. In de gang. Voor de sier. Ik vond het een spuuglelijk kitsch-ding, maar mijn ouders waren er trots op. 'Een aanwinst voor de gang'. Toen mijn ouders stierven moest de boel worden opgeruimd en/of verdeeld. Ik had eigenlijk nergens interesse in. In mijn herinnering heb ik vele mooie momenten met mijn ouders maar hun spullen hoefde ik niet. Ik weet niet zo goed waarom.
Ik heb de gong van m'n ouders al zo'n 45 jaar niet meer gezien. Hij verdween voor mij al uit beeld ver voor hun overlijden.
Gelukkig dacht mijn zus 'ons Marjan' heel anders over de ouderlijke boedel. Die legde in al die rommel een emotie die het waard maakte om die rommel te bewaren.
Ons Marjan appte onlangs of ik de gong nou echt niet wilde hebben voor de Academie. Plotseling ontroerde dat ding me toch. Ik vind hem zelfs mooi! Omdat er een hondenkop op staat? Omdat er weer een stukje van 'thuis' op de Academie aanwezig is? Of gewoon omdat ik sentimenteler word? In ieder geval is er nu een echte gong voor het begin van de lessen en de maaltijden!
