Het verlangen naar het voorjaar is nog nooit zo groot geweest. Dat herken je waarschijnlijk wel.
Na vele drijfnatte dagen is op heel Kreta de droogte verdreven en bereiden planten en bomen zich voor op een explosieve groei. Dat belooft wat! Maar klopt dat wel...?
De Kretenzische succesvolle schrijver en filosoof Nikos Kazantzakis (je kent hem misschien als schrijver van Zorba de Griek en de luchthaven van Heraklion is naar hem genoemd) zou daar toch wat schamper bij kijken. Zijn bekendste one-liner is: Ik hoop niets, ik vrees niets, ik ben vrij,
Maar het voelt toch goed om op iets te hopen? Een voorjaar zonder corona-ellende bijvoorbeeld?
Kazantzakis doceerde als existentialist de filosofie van de vrijheid. Sartre beschouwt de existentialist als een optimist zonder hoop, 'veroordeeld' tot vrijheid. Het zou de enige weg zijn naar geluk. Ons wacht geen hemel of hel. Dit besef bevrijdt ons van de angst voor dingen buiten de realiteit, buiten het hier en nu. En deze bevrijding kan geluk geven.
(Bron: Humanistische canon)
Vanochtend liep ik door de bergen 'bij ons om de hoek'. Met een stralende zon en overal kletterende beekjes en supergroen gras. Er kwam weer dat specifieke geluksgevoel over me heen zoals ik dat alleen (en alleen in m'n eentje) in de bergen kan beleven. Alles was zo prachtig fris en mooi. Wat zou je nog meer willen wensen. Wandelen maakt vrij! Zonder wandelen blijf ik wankelen tussen hoop en vrees.
Dan doorvoel je wat Kazantzakis wellicht bedoelde. Natuurlijk hoop ik op een corona-vrij voorjaar. Maar ik was er even niet meer van afhankelijk. Vrij dus. Als je je langzaamaan bewust wordt van wat voor jou écht van waarde is, lukt het beter om in het moment te leven. Dan lúkt je leven beter.
