Het zijn twee uitersten: het Weinachtsoratorium van Bach en de Zeibekiko. Beide kunnen ze me enorm ontroeren en ik heb zitten piekeren waar dat in zit.
Het Weinachtsoratorium hebben we in de weken dat we in Nederland waren mogen zien en horen in de Doelen in Rotterdam met het Rotterdams Philharmonisch Orkest en een 100-koppig koor. Een zee van geregisseerde perfectie: dat prachtige gebouw, die fantastische zaal, een waanzinnig verzorgde uitvoering en regie. De tranen liepen ons over de wangen. Perfectie, dat was na enig nadenken de reden om plotseling zo ontroerd te raken.
Perfectie is op Kreta namelijk ver te zoeken. Niks functioneert perfect, niemand komt op tijd, veel dingen ‘doen het niet’, veel is niet af. En dat is op Kreta ook helemaal niet de bedoeling...
Maar in Rotterdam was alles heel en zuiver. Wat een schoonheid. Ik heb geen beelden van dat concert maar het klonk zo:
De Zeibekiko is Griekse muziek en dans van een heel andere orde. De Zeibekiko heeft als dans geen vaste pasjes. Bij de Zeibekiko gaat het volledig om de intensiteit die van binnen gevoeld wordt en die leidt tot improvisaties in dans en muziek. Als uitdrukking van het leven: vol verdriet, nederlaag, onvervulde dromen en tegenslag. Alleen alcohol helpt de in trance geraakte danser nog verder in het leven. Totale wanorde dus. Niks perfectie.
Nietzsche zou kiezen voor de Zeibekiko als symbool voor het leven. ‘In den beginne was er chaos en die is er nog steeds’. Er is niks mis met het genieten van de keurige pasjes van Bach, maar als je denkt dat het Weinachtsoratorium iets te maken heeft met de essentie van het leven, dan heb je er niet veel van begrepen. Volgens Nietzsche dan. Wen er maar aan, zegt hij. Als je de chaos ontkent of niet ziet mis je de essentie van het leven.
In de Zeibekiko lijken ze dat tot uitdrukking te brengen. Luister en kijk maar.
En het mooie is dat Nietzsche een uitweg biedt in zijn toch wel trieste chaos-theorie. Aan het eind van zijn leven kwam hij namelijk tot het besef dat dansen, dansen door het leven, de enige manier is om goed door het leven te gaan. Man muss das Leben tanzen zegt Nietzsche.
Dat hoor en zie ik heel intens terug in de Zeibekiko. En dat ontroert óók!