Het ‘slechte’ uit de grote wereld overspoelt ons met enorme mediagolven. Iedere dag. Uit alle hoeken en gaten. Ter compensatie trekken veel van mijn vrienden en familie zich graag terug in de kleinere behaaglijke wereld van kinderen en kleinkinderen. Even die deur naar die boze buitenwereld potdicht en samen fijne dingen doen: het ‘goede’ weer ervaren.
Maar ik heb geen kinderen. Laat staan kleinkinderen. Meestal is dat geen probleem. Maar naar mate ik ouder word en vrienden en familie intensiever het goede zoeken en vinden in de kleinkinderen, word het gemis pijnlijker. Ik vergroot mijn wereld niet met een schare dierbare nakomelingen. Na mij komt er niemand!
Ik koos er vandaag weer eens voor om mijn wereld op een andere manier overtreffend majestueus te vergroten. Dat kan nog op Kreta. In de stilte van de bergen! Geen windmolens, geen snelweggeruis. De kippen lopen er los door het dorp en geiten en schapen zwerven vrij door de valleien. Hemels! In die wereld vind ik het ‘goede’ op mijn manier. Zoals een bisschop van Innsbruck het zei: 'Es gibt viele Wege zu Got. Einer geht über die Berge'. En een via de (klein-)kinderen...
