Het wordt langzaamaan een beetje bizar. We lijken hier in 'splendid isolation' te leven maar zouden eigenlijk al weken hard aan het werk moeten zijn. Corona bestaat al weken niet meer op Kreta en toch mogen we niks doen. Terecht natuurlijk, maar het is een heel vreemd gevoel. Bovendien werkt het wachten verlammend. En crisismanagement is behoorlijk vermoeiend, het geeft negatieve energie. Dat doet ons verlangen naar de foto die hierbij gaat (november 2019). Nou ja, we mogen sinds een week weer in zee zwemmen; we tellen onze zegeningen.
Er wonen hier zo'n 633.000 mensen en corona heeft slechts 1 dode geëist en een handjevol geïnfecteerden die inmiddels allemaal zijn genezen. Een longarts uit Athene heeft Kreta corona-vrij verklaard.
Toch houdt iedereen zich nog steeds zeer streng aan alle regels. Kreta en Griekenland zijn supertrots dat ze corona met succes bestreden hebben en ze willen dat graag zo houden. Over de hele wereld is er lof voor het beleid van de Griekse regering en het gedrag van de Grieken in crisis-tijd. Natuurlijk hopen de Kretenzers munt te slaan uit die tijdelijke roem een coronavrije oase te zijn in Europa. Alles wordt in gereedheid gebracht om toeristen te kunnen ontvangen. Tegelijkertijd is er angst: wat brengen al die Engelsen, Duitsers, Fransen en Nederlanders mee?
Wij gaan met de Academie op Kreta en met ons Griekse bedrijf (cursuslocatie Villa Dio Petres) door zwaar weer. Geen inkomsten meer, talloze gasten die teleurgesteld moeten worden en nog geen duidelijk zicht op verbetering. Maar...we voeren een beleid dat er op gericht is de deelnemer die we hebben moeten teleurstellen zoveel tegemoet te komen. Maar ons bedrijf moet voortbestaan. Niet alleen voor onszelf maar vooral ook voor alle deelnemers die voor latere cursussen hebben geboekt. En dat gaat lukken. Dat geeft goede moed.
Om ook mentaal op de been te blijven, hebben we het complete cursusprogramma voor 2021 al opgetuigd. Heerlijk om daar mee bezig te zijn samen met de docenten. Je blik staat op de toekomst gericht en we zijn weer bezig met dát wat ons drijft: cursusweken organiseren die mensen een perspectief bieden en een beetje een gevoel van evdaimonia (gelukzaligheid) bezorgen. Want dat kunnen we met z'n allen wel gebruiken.
En vergeet de mensen hier in de buurt niet: Argyro met haar pension, de restauranthouders in Kroustas en Kritsa. Voor hen is het nog veel belangrijker dat de motor weer op beetje op gang komt. Hun hele lijf en zaligheid zit in hun bedrijf. Ze krijgen wel wat steun van de Griekse regering maar ze zijn de moed aan het verliezen. Het is nu over de 30 graden. Prachtig weer. Maar de horeca is potdicht. Er moet weer een glimlach komen op die depressieve gezichten. En we maken ons ook veel zorgen om de werkers die goeddeels van ons afhankelijk zijn, en die we nu niet mogen aannemen.
In juli mogen we waarschijnlijk voor het eerst weer gasten ontvangen. Deo volente. Voor Hans Achterhuis en Petran Kockelkoren. Wat kijken we dáár naar uit! Dat wordt een feestje. Ook met de beperkingen die er nu eenmaal even bijhoren. Veel buiten-college!